20 april 2017: We hebben twee jaar terug ca. 4 dagen in Parijs vertoefd en vonden het nu wel prima om terug te gaan. We deden ’s morgens nog een rondje door de stad. Parijs is verbluffend goed te befietsen. Je kunt makkelijk fietsen op de busbanen die, wanneer de bus niet rijdt, geschikt zijn (gemaakt) voor fietsers. Okay, het blijft oppassen en het ís een drukke stad, maar je kunt je makkelijk door de stad bewegen.

TGV vertrekt vanuit Gare du Nord. Geweldige treinverbinding met Amsterdam!

We dronken nog een afschuwelijk slecht en duur kopje koffie tegenover Gare du Nord en gingen toen maar het station binnen. Geklooi, want tegenwoordig (dat hoefde 2 jaar terug nog niet, maar sindsdien is er een idioot geweest die het nodig vond zijn karabijn mee te nemen in de TGV) moet je door een metaaldetector. Eérst moet je fiets uit elkaar (want wielen eruit anders te groot, bagagerekken eraf, stuur gedraaid, hoes erom). En hoe moet dat dan, met fietsen zonder wielen (die aan het frame met tiewraps vastzitten) en tassen, zo door zo’n detector 100m verderop? Op het moment dat de trein het perron binnenrijdt moet je dus nog opschieten ook, dus één van ons bij de spullen laten wachten was geen goed idee. Allebei gelijk maar. Tassen in de ene hand, fiets zonder wielen in de andere. Tassen door de detector. Fiets door het poortje die gaat piepen natuurlijk. Chagrijnige Franse beveiliger vraagt zich af waarom het poortje piept. Enz. enz.

Maar goed, TGV gaat geweldig en op tijd rol je Amsterdam binnen, waar we onze fietsen in omgekeerde volgorde weer in elkaar knutselen.

Het was weer een geweldige trip!

Knisperfris weer

Jan Willems moeder had een lunch aangeboden, die we nuttigen in Vémars: lekkere hap met frietje, salad bar en worstjes. Cholesterol paradise!

We schuilen halverwege om half elf in een barrretje waar de ‘heren’ al een biertje aan het drinken zijn. Nou hou ik persoonlijk erg van een biertje, maar om half elf ’s morgens..?

Nu komen we langs het stuk in Prémontré waar Jan Willems derailleur in 2015 eraf brak. Maar het gaat goed! Is even een klimmetje, maar niet zo zwaar als ik in mijn hoofd had. Gieren tenslotte naar beneden en het laatste stuk en pittig colletje naar Pierrefonds dat ons opwacht met een soort Disney-kasteel van allure. We vinden een hotel in het centrum tegenover een stadsvijver. We drinken twee Leffes in Le Kiosque, eten een pannekoekje en bekijken een heerlijk slechte scifi-film, ’s avonds.

Veel koolzaadvelden

Het kasteel van Pierrefonds

Paasontbijtje

Weer nog lekker droog! Misschien valt het mee vandaag (ondanks de matige voorspellingen). Niet dus.. Eerste stuk behoorlijk nat. Komen rond lunchtijd langs een visvijver in Martigny waar ze allerlei vette rotzooi op 2e paasdag blijken te verkopen waar wij heel erg veel trek in hebben. Trieste mannen zitten rond lunchtijd aan de bar bier te drinken.

Verantwoorde lunch

Worsten met patat wordt het dus. Jan Willem vraagt naar het toilet en wordt verwezen naar de visvijver buiten!

Rijden door naar Crécy sur Serre na talloze koolzaadvelden te zijn gepasseerd, waar we een hotelletje vinden. Na kwartier te hebben gemaakt een Leffe gedronken in de lobby van het hotel waar we door de hotellier worden geholpen die onbedaarlijk moest lachen om zijn eigen grapjes. Vrolijke Frans. Eten een pizza die we niet op krijgen (!!). Bewaard voor op de fiets, de volgende dag natuurlijk.

“Le Beffroi”, recht tegenover het hotel

Ons hotel in Crecy sur Serre

Kraakhelder weer

Na een ellendig laatste klimmetje komen we aan in Chimay waar we een B&B hebben gevonden. Het ziet er allemaal een beetje popperig uit, maar ja. Fietsjes mogen we in een kapelletje achter de B&B zetten. Ook weer opgelost.

Matig, zo niet k-weer. Het begint met miezeren. Hoopvol m’n weer-app raadplegend gaan we toch maar op pad. Na verloop van tijd zeikt het van de regen.

Op zich niet zo’n ramp, maar ik kan mijn iPhone (zonder regenbescherming) niet meer gebruiken. Stop ‘m dus in mijn zak en moet té vaak stoppen om te kijken. Als een geschenk uit de hemel komen we langs een verwarmd terras in Drieslinter. De uitspanning heeft een verwarmde overkapping / terras met elektrische kacheltjes. Eéntje daarvan confisqueren we om onze sokken, schoenen, enz. bij te leggen. 

Eten soepje (vooral langzaam: de spullen moesten drogen) en eten wat. Als de regen is opgehouden gaan we toch maar niet zo heel veel later verder. Sokken en schoenen nog niet helemaal droog maar dat gaan we hoogstwaarschijnlijk wel overleven. We vervolgen onze reis over het fietspad dat op een voormalig treintracé is gelegd. Af en toe passeren we een stationnetje.

The king of Kebab!

Grote poppenfestival van Namen

Bij binnenkomst valt ons de werkelijke te-ringzooi op! Een soort manbijthond-situatie. Hij lijkt zich er niet voor te generen (en dat zou-ie echt wel moeten doen..). We bescheuren ons zonder het te laten merken. Hij wist Jan Willem zijn slaapkamer met groot eikenhouten ledikant, beslapen beddengoed en een grote kuil in het matras waar we dan bij verzinnen dat daar recent zijn moeder in al haar incontinentie in moet zijn gestorven. “You can check in but you can never leave..” gonst door ons hoofd. Mijn slaapkamer is niet veel beter. Maar een troost is het wanneer hij in gebroken Nederlands zegt dat hij beddengoed gaat halen. Hij blijft vervolgens een kwartier weg. In die tijd kunnen wij een klein beetje rondkijken en stiekem wat foto’s maken. Als hij terugkomt maakt hij samen met ons, hijgend als een paard, de bedden op. Maar het ruikt heerlijk fris.

Vervolgens vraagt hij ons een biertje te drinken. We drinken respectievelijk een flesje Jupiler, Orval en Chimay met 5, 6 en 9% alcohol. Jan Willem wil douchen. Dat kon natuurlijk, ware het niet dat zijn ketel kapot was. Geen geld voor de reparatie had deze arme suppoost van het Namens museum. Hoe wast hij zich dan??

Héérlijk ontbijtje zet de gastvrouw ons voor. Veel moeite doet ze daar toch voor. Hebben een leuk gesprek over haar vrijwiligerswerk: het inburgeren van statushouders. Daar stopt ze veel moeite in en denkt daar genuanceerd over. Daarna spulletjes gepakt en op pad.

Onderweg snacken / stoppen we her en der (niet te vaak natuurlijk..).

In Neerpelt, net over de Belgische grens, stoppen we weer hoopvol bij Malbroo’s. Net als 2 jaar terug: dicht. Hmm. Krijgen toch wel trek (en de boterhammetjes met ei zijn niet meer verantwoord). Uiteindelijk komen we in Neerpelt bij een bejaardentehuis terecht waar we een soepje eten.

Hapje eten in bejaardentehuis

Na verloop van tijd komen we in Diest aan waar we weer een vrienden van de fiets-adresje hebben gevonden, íets buiten het centrum van Diest. Logeren daar tezamen met een alleraardigst Vlaams stel dat de omgeving te voet verkent. ’s Avonds lopen we naar het centrum om weer lekker te schranzen: stoofpotje en bier!

Downtown Diest

Blijkt er bij deze dame van (zeg) begin zeventig ook een andere man te logeren: Coen die lopend op weg is naar Santiago de Compostella. Bijzonder dat zo’n dame dat zonder probemen doet: 3 heren te logeren hebben.