Zo langzaam verandert de taal van de regio in Limburgs:

Stukje verder naar het zuiden dan maar. Ik steek bij Wezet (Visé) de sluis over die best een verfje kan gebruiken:

Als ik in Maastricht in de lift stap met m’n fiets (en rode fietstassen), merkt een medereiziger op: ‘Nat weer om de post rond te brengen, hè?’ &@€!#

Het is 12:30 en mooi geweest. De aangekondigde regen is inmiddels aan het vallen. De ‘officiële’ route bevat nog een stukje Voerstreek, maar met dit weer laat ik dat op mijn bucket list staan.

In de trein vind ik vlakbij het fietscompartiment een stoel (geen klapstoel) met uitzicht op mijn fiets. Het bakje bami dat ik van gisterenavond over had slobber ik op. De kip met zwarte bonensaus is wèl op.. De NS en/of ProRail (we zullen het nooit weten) doen werkzaamheden op het traject Boxtel – Den Bosch waar bussen worden ingezet. Mijn fiets kan natuurlijk niet mee. Niet dat ik klaag hoor..

De fiets heeft het geweldig gedaan! Het is mijn eerste reis met deze nieuwe fiets. De riem ipv ketting vind ik een uitkomst. Ook de Rohloff-naaf is fijn. De hydraulische remmen geven een zeker gevoel. Het frame is stijf en geeft geen krimp als je hard naar beneden fietst.

Het was een mooie trip. Dit deel van België is prachtig. De herfstkleuren waren de dagen dat het mooi weer was overweldigend. Had ook nog wat mistroostige Vlaamse dorpen of steden verwacht, maar het viel allemaal erg mee. De Belgen schijnen het concept bouwvergunning minder serieus op te vatten dan in NL, met dit soort bouwsels als gevolg:

Maar ben het niet vaak tegengekomen.

Het is een rare gewaarwording, zo’n taalgrens door het land. Het houdt de Belgen al flink wat jaren bezig. Ene Flor Grammens heeft serieus werk gemaakt van het officieel maken van Vlaams als taal toen het nog comme Il faut was om Frans te spreken. De rollen zijn nu omgedraaid: het arme Wallonië wordt belaagd door Vlaams sprekenden, daar waar dit vroeger ongekend was. Het blijft natuurlijk een drama, zo twee van die talen in een land.

Ik was vroeg gaan slapen, en ook vroeg weer op: 5 uur.. Lekker rustig ontbeten, koffie gemaakt, nog een keer koffie gemaakt, broodje pindakaas gesmeerd. Het brood begint nu toch echt wel oud te worden, wat ook wel mag: heb het zondag gekocht in Kortrijk. Het is een beetje van dat Duitse brood geworden: droog en hard (eigenlijk net zoals de Duitsers..).

Vroeg op pad en al vrij snel kom ik door Hoegaarden. Dat kan je niet ontgaan, als je erdoorheen fietst.

Na Hoegaarden begint, blijkt, het appelgebied. Grote velden met appelboomgaarden. Er liggen behoorlijk wat appels te rotten op de grond, maar ik vind er twee die nog eetbaar zijn. Even opgepoetst. Lekkere appels!

Verderop zie ik een soort van monument midden tussen de boomgaarden opdoemen. Wat ís dit? Een man vraagt me de tijd, wat ik, naast hem van een antwoord te voorzien, aan kan grijpen om een wedervraag te stellen, en vraag hem wat dit (in godesnaam, maar dat zeg ik er niet bij) is. Het blijkt een panoramabassin te zijn. Een wat? Ja, een panoramabassin. Je staat op een waterbassin dat je uitzicht geeft. Volgens de man was het water in de omgeving vroeger vies en bruin. Er zijn nieuwe putten geslagen. Het water wordt hier gebufferd. Het geheel ziet er wat surrealistisch uit.

(Meer kon ik er niet van maken, fototechnisch)

Klik! Ik heb trek. Dan trek ik mijn iPhone en zoek op Google maps wat er zoal in de omgeving is. Niets! Dan fiets ik maar door (blijven staan heeft ook niet zoveel zin). Ik kom over een doorgaande weg met allemaal bouwmarkten, verhuurbedrijven van machines en gereedschap, en meer zakelijk genot. Niet alleen zakelijk genot: tussen de bouwmarkten en de kraanverhuurders staan bordelen met opzichtige raamprostitutie. Het blijkt de Chaussée d’Amour te zijn. Schimmige panden met schreeuwerige neonletters en winkelruiten waarachter rood of paars licht brandt, velours gordijn erachter en pal in het midden een eenzame barkruk. De meeste barkrukken zijn leeg. Af en toe is er eentje bezet door een dame, en soms zwaait er een me vriendelijk toe; eindelijk leuk contact met de Vlamingen!

Er komt maar geen restaurant in zicht en ik besluit bij een tankstation waar een groot menubord buitenhangt wat te eten. Heel culinair is het niet. Er zijn geen stoelen  en vraag of ik mijn zelf meegebrachte stoeltje neer mag zetten. ‘Amai! Dan zijn de tafel veel te hoog hè?’ is het antwoord. Het zijn namelijk statafels. Ik ga zo’n beetje ónder een statafel zitten, af en toe opschuivend voor een binnensmonds vloekende trucker die bij de koffie wil (ja, ik wist ook niet waar ik anders kon zitten). Maar ik peuzel mijn snack lekker zittend op! Vloekende trucker of niet.

Onderweg nog af en toe grappige taalfenomenen:

Het wordt koud na de lunch. Misschien omdat ik stil heb gezeten. Ik doe weer mijn muts op en handschoenen aan. Het wordt ook donkerder. De heuveltjes beginnen me zwaarder te vallen, ik moet flink trappen. Het licht in deze tijd van het jaar is erg mooi!

Morgen regen voorspeld. Laatste etappe naar Maastricht.

Het is kraakhelder weer! Nog zo’n 7 graden dus doe muts op en handschoenen aan. Het is hier mooi, heel mooi. Heuvelachtig dus klimmen, maar nooit meer dan 120m hoog. Wel steil, maar omdat ik weet dat het niet lang zal duren, is dat niet zo erg.

Het veld met paarse en gele bloemen waar ik langs fiets geurt sterk. Prachtig veld!

Net voor Bleich kom ik in een Amerikaans aandoende ‘mall’ met een traiteur die koffietafeltjes heeft. Wijs geworden bestel ik een café-au-lait, maar krijg gewoon bakkie met twee melkcupjes. Barbaren! Het is hier Franstalig, zo net voor Bleich. Ik koop nog een zak van die te dure, aanstellerige traiteurchips (‘kettle-cooked premium potatoe chips’) voor de vitamientjes.

Na mijn koffie (en broodje pindakaas) trek ik alles wat ik mee heb aan: regenbroek, overschoenen, regenjas, handschoenen, petje met capuchon erover heen. Mij kan niks gebeuren. Dat voelt ook zo: een soort van gewapend. Prettig. Dat mijn regenjas (eigenlijk N’s jas) knal- fluorescerend geel is maakt me niet uit maar zorgt wel voor verwarring in Lessen, de volgende plaats, waar ik even ga zitten bij een geparkeerde auto.  Men blijkt mij aan te zien voor parkeerwachter. Een dame begint zich tegen me te verexcuseren en wappert met haar blauwe parkeerschijf, als de dood dat ik haar een boete zou geven!

Veel mooie oude Vlaamse boerderijen en panden. Het landschap glooit licht. Met dit weer – 20 graden in november – is het prachtig licht. Veel koolzaadvelden, suikerbieten en kool. Klinkt niet erg exotisch, maar is wel mooi.

Rond lunchtijd was ik al 40km verderop in Avelgem. Het buurtcafé zag er aantrekkelijk genoeg uit. Het was nog vroeg, maar ik had trek. De goegemeente vond dat 12u niet vroeg was, en zat al aan het bier. Een soepje (met klontjes uit het zakje) voor mij en een tosti hielpen me aan de calorieën.

Ik wist niet hoeveel verder ik nog zou rijden. Ronse is de ‘officiële’ stopplaats, zo’n 20 km verder, maar het is nog vroeg. We zien wel..

Net buiten Avelgem zie ik op mijn appje wat schaduwtjes wat meestal duidt op reliëf, dus klimmen. Ik schuif het cursortje van de app naar de donkere vlek (had immers een nieuwe bril). Slechts 150 meter! Maar dan wel met pakweg 10%, bleek. Kon de 1e versnelling van mijn nieuwe Rohloffnaaf goed gebruiken. Ik draaide nog vergeefs verder: nee, dit was echt de eerste versnelling. Maar ik stap niet af en bereik blazend de top met mooi uitzicht (‘Ronse, stad met uitzicht’ zie ik later te pas en te onpas). De berg blijkt de Kluisberg te zijn, onderdeel van de ronde van Vlaanderen. De winnaars staan op de weg vereeuwigd, beginnend met Paul Deman in 1913, oplopend naar Philippe Gilbert in 2017. Tussen elke winnaar zit pakweg 10 meter. De enige die ik herken is Tom Boonen:

Het voordeel van een klim is natuurlijk de afdaling. Zonder bochten in een kaarsrechte streep suis ik Ronse binnen. Kijken of er een grote markt is, en jawel! Op het terrasje bestel ik een Schweppes (als ik om tonic vraag zegt men ‘wablief’?) en besluit: het is goed zo. Ik vind een té duur hotel via Booking.com, maar na de ontberingen de afgelopen twee overnachtingen heb ik dat wel verdiend. Vind ik.. Ik krijg een bevestiging zonder een overbodig woord: ‘geachte, bedankt voor uw reservatie mvg’.

Een oudere heer met dito gebit heet me welkom in het hotel dat vlakbij ligt. Gelukkig is er een geschikt plaatsje voor mijn fiets beschikbaar. Het hotel – Auberge St. Sébastien – ligt mooi, doet luxe aan van de buitenkant. Bij binnenkomst blijkt dat het inderdaad voor de buitenkant geldt. Desalniettemin, een prettig onderdak. De tv zat net onder het plafond, want daar zat immers ook een stopcontact, maar dat is een detail. De hotelier probeert de verwarming hoger te zetten. Zegt ten einde raad dat ie zijn vrouw maar zal vragen. De raadselen zijn de wereld nog niet uit..

‘s Avonds eerst een biertje gedronken in De Harmonie op de Grote Markt. Een immens Grand Café. Het plafond schat ik op 4m hoog. Tegen de wanden boekenkasten met glazen deuren, grote ventilatoren aan het plafond, stenen tafels, een houten toog met koperen ‘leuning’ en daarachter een spiegelwand waartegen tientallen flessen staan, en mozaïeken aan de muur. Statig! En voldoende bieren zie ik, als ik de kaart bekijk. Het  meisjesteam van de lokale hockeyvereniging – ik schat ze 16 jaar – gaan aan een tafeltje zitten en bestellen (jawel) een Belgisch biertje. Links van me zit een oudere heer aan een tafeltje die met een hand zijn hoofd ondersteunt en met zijn andere hand als een bezetene een berichtje (wie weet schrijft ie eenhandig een boek!) te schrijven. Je maakt wat mee in een Vlaams Grand Café..

Ik probeer een ordentelijk restaurantje te vinden, maar veel is dicht of ‘reservatie is benodigd’. Het wordt ‘scheervlees’ met patatjes en (ik moest even goed kijken) iets van salade. Morgen maar ‘s ècht eten zoeken.

Morgen naar de H van BHV! Er wordt wat regen voorspeld, ‘s middags. 

Mijn water heb ik opgeslorpt.  Een kerk biedt bijna altijd uitkomst: bij de begraafplaats is meestal een kraantje voor de bloemen op de graven. En jawel, ook hier in Vlaanderen. Met het water zet ik verderop een kopje koffie als ik een beschut plekje vind – het was inmiddels wat gaan waaien – voor hondenschool ‘De Blaffers’. Ik vermoed dat er een prijsvraag is uitgeschreven destijds voor de beste naam met een bar slechte jury (of een goeie jury met hele slechte inschrijvingen..).

Voor De Blaffers zet ik mijn kopje koffie, met percolator en gasbrandertje. Slechts één ding ben ik tot nu toe vergeten: een koffiemok! Drinken uit de (aluminium) percolator is ook geen optie, die is loeiheet. Ik had nog een klein flesje water van Baraba gekregen dat ik opensnijd, bovenaan. Het oor denk ik er maar bij. Koffieslurpend kijk ik naar een koe die ligt, maar steeds heen en weer wiegt. Is de koe aan het bevallen? Ziek? Of probeert ze gewoon op te staan? Dat laatste bleek het geval. Gelukkig nog net de dierenambulance niet gebeld.

Ik fiets door eindeloze spruitjesvelden en kom aan in Nieuwkerke (niet te verwarren met Nieuwkerk…), het meest westelijke punt van deze reis.

In Nieuwkerke ligt een mooi dorpscafé waar ik lunch bestel. Een bak sla met kip. Lekkere sla! Daar komt een niet onaanzienlijke bak patat bij die zelfs ík niet tot de helft leeg krijg. En ik kan nog wel zo lekker eten.. Zal me verbazen als er Vlamingen zijn die het wel opkrijgen. Altijd wat triest vind ik het, zo’n dorpscafé. Alsof de tijd heeft stilgestaan, met altijd maar dezelfde stamgasten die steevast zaterdagavonden ladderzat het café verlaten. Met een bedienende meid die onlangs gedesillusioneerd teruggekomen is uit de grote stad na een mislukte carrière als zangeres. Denk ik dan… Ik reken af bij haar, en ze neemt afscheid met: ‘Saluutjes’, het Vlaamse equivalent van ‘groetjes’.

Verderop haal ik in de supermarkt wat lekkernijen: twee sinaasappelen en een zak chips. Ik hoor het bedienend personeel met hun klanten praten: on-be-grijpelijk. Het koeterwaals houdt écht het midden tussen NL’s en Frans, misschien niet onlogisch als je over de taalgrens fietst. Dacht altijd – dat staat ook in mijn boekje – dat de talen strikt gescheiden blijven. Niet dus.

Ik bereik Arnentière, net over de Franse grens. Vanuit Frankrijk rijd ik naar het begin van de route in Komen.

(Ik weet het niet hoor, met dat ‘Nouvelle France’ op deze foto..)

Dan kom ik in Comines (Komen), aan de Franse kant en rijd ik over de brug Vlaanderen binnen in het gelijknamige Belgische Komen. De rivier de Leie vormt hier de landsgrens. Langs de Leie, maar nu in oostwaartse richting rijd ik langs een eend met een enorm gezwel op z’n kop. Ik denk: ach gut wat zielig, maar het blijkt het ras te zijn. Er lopen meerdere van dit soort eenden met pruik rond.

Rond half vier bereik ik mijn B&B ‘Bij dn Ollander’, niet omdat ik zo graag bij een Hollander wil logeren, maar het was het enige redelijk betaalbare b&b’tje in Wervik. Een heer van rond de 70, schat ik, doet open en heet me welkom in onvervalst Rotterdams. De redelijke prijs wordt snel verklaard: een wat verouderd Vlaams pand met houten lambrisering en veel ‘originele stijlkenmerken’. Maar het is een prima kamertje, met om de hoek een keukentje en douche en toilet.

‘s Avonds in Wervik maar eens wezen kijken. Nagenoeg alles gesloten op maandagavond, maar ik vond nog een dorpscafé met wat ‘locals’. Een pintje gedronken en proberen mee te luisteren. Ik gaf de moed maar op: verstond het echt niet..

Morgen naar Ronse!

Op pad met de fiets geeft me altijd een avontuurlijk gevoel. Nou is België niet heel avontuurlijk, maar tóch. In de trein zit ik in de buurt van mijn fietsje. Hij staat weliswaar op slot, maar ik heb een nieuw fietsje. Zó nieuw dat ik niet rustig in een coupé kan zitten zonder zicht op m’n fiets. Op het klapstoeltje dan maar, met mijn neus zo’n beetje tegen de voorband. In de trein tussen Utrecht en Den Bosch zit ik gebroederlijk naast een wat oudere man met een hangsnor (je zou het pornosnor kunnen noemen) die ook waakte over zijn fiets op het klapstoeltje. Ik knoop een praatje aan, want allebei fiets en klapstoeltje, wat niet tegen dovemansoren was gericht. Meneer stak van wal: timmerman geweest, de jeugd kan niet timmeren, met pensioen (met tegenzin), huisje in Zeeland (hij woonde in Diepenveen), grote moeite met invulling van zijn tijd. Enz, enz. Na verloop van tijd – ik was even gestopt met vragen – hield het verhaal op. Zonder vragen geen verhaal. Hij had mij ook wat kunnen vragen, maar dat kwam niet bij hem op. Het bleef dus stil daarna. Het was goed en we wensten elkaar een goede reis bij het verlaten van onze klapstoeltjes.

In Breda stap ik (‘klim ik’ is beter) in het fietscompartiment van de trein die me naar Mechelen zal brengen. Natuurlijk verkies ik weer het klapstoeltje. Het zonnetje staat op mijn gezicht. Ik ben alleen in het compartiment. Heerlijk! Tot een groep jongeren met rugzak, draagbare boxen en ieder een flesje Kriek Lambiek (dat die jongens dat te zuipen vinden!) in hun hand. Weg euforie. Maar ze hadden zo’n lol dat ik maar niks van die tyfusherrie heb gezegd..

In Mechelen bestijg ik het volgende treinstel na aanwijzing van een Vlaamse goedgemutste conductrice. Ze verwent mijn fiets met een, door haar hoogstpersoonlijk afgesloten, hok. Ik reageer matig enthousiast omdat ik denk: jij gaat dat natuurlijk helemaal vergeten en tegen de tijd dat we in Kortrijk zijn, ben jij 3 km verder naar voren geschoven in die trein en sta ik te trekken aan die deur terwijl jij op je fluitje blaast. Maar ze zegt me: u kunt plaatsnemen in de eerste klasse, dus tja, maar gewoon gedaan natuurlijk. Zoveel gastvrijheid kun je niet negeren. Ze zat vervolgens de hele reis slechts één bank van me verwijderd aan een stuk door te praten met haar collega, dus dat was prettig. Iets minder voor die collega, vermoed ik. Ik dommelde weg omdat ik lekker in het zonnetje zat in de eerste klas, totdat ze schel omriep dat we in Kortrijk waren aangekomen. Verschrikt kijk ik om me heen: waar is ze? Ik loop  richting het hok waar mijn fiets staat. En gelukkig komt ze daar aanlopen, op haar mobieltje turend dat ze zoveel ‘bliepkes’ had. Alles kwam goed.

Op mijn onnavolgbare navigatie-app vind ik mijn AirBnB-adresje. Ik duikel de AirBnB-mail op waarin de code staat van het sleutelkastje. Bij het openen van de deur had ik gedacht dat er niemand thuis zou zijn, maar mijn gastvrouw en -heer staren me aan bij binnenkomst. Ik zie óók dat het aantrekkelijke interieur gewoon hun huis is; op een of andere manier had ik gedacht dat huis te kunnen gebruiken. Dat kan ook wel, maar dan met hen erbij. Barbara laat me mijn kamertje zien. Een prima kamertje, temeer een hotel op miraculeuze wijze meer dan 100 euro moet kosten op Booking.com in Kortijk.

Ik vind een bakker voor mijn brood morgenochtend. Kortrijk is mooi: leuk oud centrum met een Grote Markt (hoe kan het anders), begijnhof en de rivier de Leie die erdoorheen stroomt. Plezant.

Op een terrasje drink ik een Westmalle en vind daarna, als ik weer terug fiets, een Franse tortilla. Nooit van gehoord, dwz wel van Frans en van tortilla, maar niet van de combinatie. Bij thuiskomst tref ik Barbara die ietwat teleurgesteld zegt dat er nog een welkomstdrankje in het arrangement zat. Ik weet dat om te zetten in een welkomstkoffie morgenochtend, waar ze verheugd op reageert. Kan ik lekker naar boven, boekje lezen en dit verhaaltje schrijven, zonder mijn doopceel te hoeven lichten.

Morgen naar Wervik. Veel zin in!